In alle ernst: spelen met toyisme

In de moderne kunst zijn er een paar stromingen waar spelen en fantasie een belangrijke plaats innemen. Surrealisme natuurlijk, maar ook Dada en pop art. Toyisme is de laatste stroming in deze traditie: het ondermijnt de canon om het plezier weer terug te brengen in de kunst. Wat interessant is aan deze ‘spelende’ beweging, is dat ze gebonden zijn aan regels. Vanuit dat oogpunt gaat de stroming in tegen de postmodernistische opvatting dat alles kan in de kunst. Sinds de jaren ’60 zijn we gaan geloven dat kunst is wat de kunstenaars en het publiek ervan maken: het is een rijk van toewijding (aangezien sommige kunstenaars bekender worden dan anderen), maar zonder formele regels of grenzen.

Toyisme heeft raakvlakken met het postmoderne pop art, maar het is meer eigenzinnig, introspectief en regelgebonden. Begin jaren ’90 heeft Dejo, kunstenaar en muzikant, toyisme aan het publiek geïntroduceerd. Het aantal leden van de groep varieert, meestal tussen de 13 en 20 leden, maar het kunnen er nooit meer zijn dan 26: een voor elke letter van het Romeinse alfabet. De kunstenaars, inclusief de oprichter, werken allen onder een pseudoniem om meer creativiteit en vrijheid mogelijk te maken.

Hun werken zijn figuratief en verhalend: ze stellen herkenbare objecten voor en elke afbeelding verteld een verhaal. Ze hebben de neiging om heldere en verschillende kleuren te gebruiken, in plaats van mengsels, voor meer contrast en zichtbaarheid. Om deze reden springt toyisme kunst erg in het oog. Alhoewel veel van de kunst speels en leuk lijkt – net als Miro’s surrealistische tekeningen – gaat het veel over serieuze thema’s. De toyisten werken in veel verschillende mediums en genre’s, zoals schilderijen, zeefdrukken, piezo grafieken, juwelen en beelden, dus als je denkt dat deze stijl bij je past, geeft het een kans.

Claudia Moscovici, postromanticism.com

Fine Art Blog, 23 januari 2011

In all Seriousness: Playing with Toyism

Lees het originele artikel hier: Art Trends: Toyism and Google